Anne olunca
anlarsın...
Şimdilerde en çok
tekrar ettiğim, aklımın her köşesinde, bana hep annemi hatırlatan bir söz. Anneleri
anlamak kolay değil onlar gibi düşünmeden, öyle düşünmelerine sebeb olan
olayları yaşamadan...
Annemi düşünürüm
neredeyse her gün, babamı da, herkesi düşünürüm aslında ama annemi bir
ayrı... Günün her hangi bir saati şöyle bir geçiverir aklımdan bazen, bazen de
uzun uzun...
Kendi çocukluğumu
düşündükçe yine aklımda hep annem, babamın yeri de ayrı, ikisini ayıramam
onları çok seviyorum, iyi ki onların kızı olarak dünyaya gelmişim...
Kendinizi anneniz gibi gördüğünüz oldu mu hiç...
Kendimi annem
gibi görüyorum bazen. Ağzımdan çıkan bazı kelimelerin kulağımda bıraktığı ses aynı
annem, bazı hareketlerden sonra aynı annem gibi yaptım diyorum. Sanırım bu
benzerlikler zamanla da artacak.
Anne olmak zor,
hem fiziksel hem de duygusal . Sürekli çocuklarını düşünmek, onların iyi olması
için dualar etmek, kendini bile hiçe saymak çocuklar için, karşılıksız sevmek
ölümüne. Bunlar anne olunca oluşan duygular, sonradan ekleniyor sanki insana.
Daha kucağımıza aldığımız ilk saniyeden itibaren endişelenmek, merak etmek.
Eskileri
düşünürüm de daha bir zormuş sanki anne olmak; sabırla haber beklemek, yollarını gözlemek, daha bir meşakkat
istiyormuş annelik o zamanlar. Güç isterdi herşey; kışın soba yakmak, çamaşırı
elde yıkamak, telefonsuz günlerde çocuklarından merakla haber beklemek, ya da
yollarını gözlemek ne zaman gelir diye. Yoktu ki o zamanlar şimdiki gibi
muhteşem cep telefonları, öyle hemen mesajlarla sorulsun, neredesin, ne yapıyorsun... O zamanların annelerini daha
bir takdir ediyorum, bize göre daha zormuş hayat.
Annelik bu
dönemde kolay mı sanki, gene zor, her dönemin kendine göre zorlukları var tabii.
Çocuklarımız için
endişeleniyoruz, acaba iyi yetiştirebiliyor muyum, mutlular mı, benden ne
bekliyorlar, nasıl davranmalı, bir dertleri mi var, onlara uyum
sağlayabiliyormuyum, sorunlarına yardımcı olabiliyormuyum, nerede yanlış
yapıyorum... Bu sorular hiç bitmiyor. Onların hareketlerini izliyoruz,
gözlerinin içine bakıyoruz. Bu ve buna benzer endişeleri bütün anneler yaşıyor
aslında, belki bazıları daha fazla bazıları daha az, ama herkesin çocukları
için bir endişesi var. Ne ilginçtir
ki kendi annemiz dahil olmak üzere kendimiz anne olmadan anlayamıyoruz bu durumu.
Oysa artık
anlıyorum neden balkonlarda beklendiğimi, neden paltomun önünü düğmelemem
gerektiğini, telefonda sesinin neden titrediğini, konuşurken bazen
gözlerini neden kaçırdığını, sebebini anlayamadığım kızgınlıklarını, hayır
dediği şeylere neden sorusunu sormamam gerektiğini... Çünkü o bir anne ve
annelerin mutlaka bildiği ve hissettiği bir şeyler vardır, artık anlıyorum ve
sana hak veriyorum anne...
Elleriniz dert
görmesin SEVGİLİ ANNELER,
ANNELER GÜNÜNÜZ
KUTLU OLSUN...
beni duygulandırdın sevincim seninde anneler günün kutlu olsun.
YanıtlaSilBakıyorum da anne-kız sanal ortamı sevdiniz... :)
YanıtlaSilBen de annemin, annenin, senin ve tüm annelerin anneler gününü kutluyorum...
Allah hiçbir anneye (eee babaya da tabii) çocuklarının acılarını göstermesin...
Ne güzel yazmışsınız, beğenerek okudum.Çok sevgilerimle...
YanıtlaSilİnsan zamanla annesine gittikçe daha benziyor. Anneler günün kutlu olsun. Sevgiler.
YanıtlaSilsevgilerimle canım anneler günün kutlu olsun harika bir yazı:))
YanıtlaSilSelam, ne güzel şeyler yazmışsınız...Fatoşun mutfak günlüğü
YanıtlaSilCanim anneler gunun kutlu olsun. Her gunun guzel mutlu huzurlu olsun.
YanıtlaSilBende endiseli anneyim ama hic olmamak en iyisi..
Rabbaim ne yazdiysa onu yasarlar. Biz hayirlisini isteyelim o olsun insallah.
Sevgiler canim..
hepimizin anneler günü kutlu olsun
YanıtlaSilSeninde anneler günün kutlu olsun canım. sevgiler
YanıtlaSilçok güzel bir yazı allah herkesin annesine uzun ömürler versin.vefat etmiş annelerin mekanları cennet olsun.
YanıtlaSilyazın çok duygusaldı, etkilendim. senin ve tüm annelerin anneler gününü kutlarım...
YanıtlaSilbenim annemde aynı şeyleri söylerdi ve tamamen haklıymış,anne olduktan sonra daha çok anladım onun kıymetini..
YanıtlaSilanneler günün kutlu olsun canım..